Autyzm jest zaburzeniem o charakterze neurologicznym. Zalicza się go do grupy całościowych zaburzeń rozwojowych. Warunkiem postawienia diagnozy jest pojawienie się nieprawidłowości w relacjach społecznych, komunikowaniu się oraz w rozwoju funkcjonalnej lub symbolicznej zabawy już przed 3 rokiem życia dziecka. Każda osoba z autyzmem jest indywidualnością, a wymienione wcześniej cechy mogą występować w różnym natężeniu.
Spektrum autyzmu
Autyzm dotyczy wielu obszarów funkcjonowania i sprawia, że osoby ze spektrum rozwijają się inaczej. W przypadku tej choroby mówimy o spektrum zaburzeń, ponieważ nie istnieje jeden wzorzec poziomu funkcjonowania. Oznacza to, że to zaburzenie może przyjmować zupełnie inną postać, od łagodnych objawów, po bardzo nasilone, utrudniające funkcjonowanie w każdej sferze życia. Autyzm w Polsce występuje o 1 na 100 osób.
Pierwsze objawy
Pojawiają się u dzieci do trzeciego roku życia, jednak tak naprawdę uważni rodzice zaczną je już widzieć u dzieci poniżej 12 miesięcy. Dzieci mają trudności z nawiązywaniem kontaktu wzrokowego. Są mało zainteresowane innymi osobami, nie zwracają uwagi na ich twarze. Są blade mimicznie, czyli ich buzia, ciało nie wyrażają emocji, są mało ekspresyjne. Mają trudności w posługiwaniu się gestami. Często, gdy zobaczą coś ciekawego, nie wskazują tego, nie przynoszą rodzicom rzeczy, które ich zainteresowały książeczek, kamyczków. Często sprawiają wrażenie, jakby nie słyszały. Rzadko reagują na swoje imię i wydaje się, jakby nie rozumiały co się do nich mówi. Wolą jak polecenia są poparte gestami. Nie bawią się „na niby”, czyli nie udają, e karmią lalki, jadą samochodem, robią kanapki.
Postawienie ostatecznej diagnozy opiera się opinii kilku specjalistów pedagogów, psychologów dziecięcych, psychiatrów.
